Being Dead While Alive

Being Dead While Alive 



Sundarar brings out in this verse the difference between AUTHENTIC existence and inauthentic which he compares to being virtually dead. Being dead to the presence of BEING and especially as Paranj Cooti, the Transcendental Pure Light that informs the soul of Njaanam, is actually a worthless and useless life akin to being dead. To be vigorous and active , to live in all jest full of confidence and energy is actually to live in the presence of BEING and who would ensure that the life led in the consciousness of the presence of BEING is the most authentic life. 

But why the inauthentic life is being almost dead or a form of life which leads to death? 

First there is forgetting BEING and removing His presence from the mind. This is choosing an ecology of existence or a Cakra that is NOT ruled by BEING and the gods and hence that which is ruled by the Dark and evil forces which bring about death in various stages. The first kind of death is the death of Consciousness and hence the soul being filled with the destructive tendencies . It can also men the destruction of consciousness itself and hence the impairment of the mental leading to the destruction of cognitive processes making the person lose control over his mind and become insane. The mind dies the moment BEING is removed from it. Next comes the day where the soul also departs from the body and hence the physical death and where the dead body needs to be buried or cremated. 

By this Sundarar outlines a Theory of Death and from which he was rescued only because though consciously there were days he was forgetful of BEING, but deep in the unconsciousness he always remembered and which he mentions by way of saying his tongue kept on reciting the mantra Namaccivaaya without ever forgetting 


The Mantra Hymn of Sundarar

Tevaram 7: 48 


ஒவு நாள் உணர்வு அழியும் நாள் உயிர்போகும் நாள் உயர் பாடைமேல் 

காவு நாள் இவை என்றலாற் கருதேன் கிளர் புனற் காவிரிப்

பாவு தண் புனல் வந்திழி பர்ஞ்சோதி பாண்டிக் கொடுமுடி

நாவலா உனை நான் மறக்கினும் சொல்லும் நா நமச்சிவாயவே


உரை: 

என் உயிருக்கு உயிராக இருக்கின்ற என் ஐயனே! உன்னை என் உள்ளத்திலிருந்து நீல்லிய நாட்கள், தெய்வீகமான உன் உணர்வு அழிந்த நாட்கள் என்பன உயிர் உடலவிட்டு நீங்கிய நாட்கள் என்பதுமாம் , இந்த உயிரற்ற உடலை பாடையிலே ஏற்று சுடுகாட்டிடை கொண்டுசெல்லும் நாடகள் என்பதின் அவற்றை நான் வாழ்ந்த நாட்கள் என்று கருதவே கருதேன். கிளர்ந்து எழுகின்ற காவிரி நதியின் பாய்ந்து ஓடுகின்ற குளிர் நிறைந்த நீர் இழிந்து ஓடுகின்ற பாண்டிக் கொடுமுடி எனும் திருகோயிலில் பரஞ்சோதி வடிவத்திலே எழுந்தருளும் என் ஐயனே ! எல்லார் அகத்தும் நின்றிலங்கி அவர்கள் மெய்ஞானப் பாடல்களைப் பாட வைத்தும் ஞானம் புகட்டும் நாவலா! இவ்வாறு உனை நான் மறந்து வாழாது ஒழிந்தாலும் எனது நா உன்னை மறவாது உனது திருப்பெய்ராகிய் ‘நமச்சிவாய' என்பதை சொல்லிக்கொண்டே இருக்கும் காண். 

3. 

oovu naaL uNarvu aziyum naaL uyir pookum naaL uyar paadaimeel 

kaavu naaL ivai enRalaaR karuteen kiLar pnaR kaavirip

paavu taN punal vantizi paranjcooti paaNdi kodumudi

naavalaa unai naan maRakkinum colum naa namaccivaayavee 


Meaning: 

O my Lord who stands the animating principle of my self! The day I drive away your presence from my mind, is the day I also become virtually dead. There takes place the destruction of consciousness and later the departure of the soul from the body now only worth being carried to the cremation grounds. Since such days are not days where the soul really lives, I do not consider them at all. In the PaNdik Kodumudi where the cold waters of Kaaviri spreads out cold dews and you show yourself as Transcendent Pure Light . Let me tell you that though I remained during such days forgetful of you but not my tongue which kept on reciting your name as Namaccivaaya! 


Dr Loganathan Krishnan @ Ullaganar